Soms kijk ik door je smalle ogen

                                    zo zomers of je door de blaadren kijkt,

                                    twee smalle stukjes blauw, het lijkt

                                    door ochtendnevel dicht bevlogen.

                                    Beweeg maar niet. Want wie kan het verdragen

                                    wanneer een boom zijn wortelen verlaat

                                    en dansen gaat?

                                    Ik niet. En toch, je bent gemaakt om te bewegen,

                                    in lange lijnen als een langzame muziek,

                                    en dan weer stil te staan, omhoog, een slanke basiliek.

                                    Daar kan ik beter tegen.

                                    Ik ben vanavond in de tuin gegaan.

                                    De bloemen waren alle wit, de maan

                                    had haar ontroerd. Ik heb een boom omhelsd.

                                    Hij was niet groot, zijn bast was hard,

                                    maar ‘k voelde duidelijk het kloppen van het hart;

                                    ik denk dat het alleen de mijne was.

                                    Ik stond in het onzichtbare, natte en zware gras

                                    en voelde me in ’t paradijs gedreven.

                                    Wie kan daar leven?

                                    M.Vasalis