Op een recht, zwart kousebeen,       

                                    dunne rokjes opgeheven,

                                    dansend in de vroege regen

                                    en de tuin voor zich alleen

                               

                                    staan twee jonge appelbomen,

                                   ’t witte bloed omhooggestegen,

                                    vlinderhoofden wijd omgeven

                                    door hun allereerste dromen.

                               

                                    Met hun smalle voet in ’t gras,

                                    ingetogener en lomer

                                    staan zij later in de zomer

                                    na te peinzen hoe het was.

                               

                                    Voller wordend met de dagen,

                                    vastgegroeid in ’t ogenblik,

                                    bestemd, mijn zustertjes, - als ik –

                                    te wortlen, rijpen en vrucht te dragen.

                               

                                    M. Vasalis

 

 

Startpagina    galerie