De bomen zijn meer leven dan de mensen,

toch zo stil dat geen stilte daarbij haalt.

Zij dragen onbewogen zonder wensen

hun bladerkroon waar dag en nacht in daalt.

Een vast geheel zijn zij van kruin tot wortel,

dieper in’t licht en dichter bij de nacht,

en met de in hun groen verscholen tortel

zijn zij verenigd in geheime kracht.

Zij zijn een enkelvoud, zichzelve, boom,

zonder de naam waarin wij hen verkonden

en hen onteigenen tot een begrip

dat wij waarnemen van uit onze droom,

want zij zijn anders, een zijn zonder ik,

en in hun schors gebonden autonoom.

Anthonie Donker