Herfstelijk

                                                                            De uitgevlamde bomen gloeien na

                                                                            in avondnevels, die ze langzaam doden.

                                                                            Ik wandel eenzaam door verkommerd lover

                                                                            mijn schuldbedrukte heimwee achterna.

                                                                            Vervreemd zie ik de boeren 't ritueel

                                                                            van zaden werpen toegewijd voltooien

                                                                            en meisjes diepgebogen knollen rooien

                                                                           op velden voor de troosteloze Peel.

                                                                           Ik ben geïsoleerd in dit verband

                                                                           van namelozen in hun trouw aan 't leven.

                                                                           Weemoedig peins ik, zonder streven,

                                                                           en zwerf absurd door mijn geboorteland.

                                                                            Ik zoek de vrede van mijn vóórbestaan

                                                                            en in de plantenbedden van moerassen,

                                                                            met boomskeletten in de grijze plassen

                                                                            zou ik verzinken willen en vergaan.

           Frans Babylon

(Uit de Beste Brabantse Gedichten)