Herfstnevel
De dag is blauw en helder open
begonnen en vanuit een ris
van zachte gouden wolkjes is
de roze zon omhoog gekropen.
Maar op den nagekomen morgen
heeft plotseling een klamme mist
de kleurenweelde uitgewist
en troosteloos in grijs geborgen.
De populieren en de toren,
de kruinen in de hoge laan
en ’t ganse landschap zijn vergaan
en staan in grauwen damp verloren.
Er is geen wind, slechts trage stilte
en een kastanje, die mist-nat
tikt op de takken en op ’t pad
dof neerploft uit de nevelkilte.
De aarde heeft zich teruggetrokken
in dezen sluier als een vrouw,
die haar gezicht verhult om rouw –
Ik ben van dezen dag geschrokken.
Joep Naninck
