Het sneeuwt, niet jachtig, eerder tastend

                                                                                                alsof het wit naar zwarte plekken zoekt.

                                                                                                Maar heel het landschap ligt al volgeboekt.

                                                                                                De dag staat zwaar bepakt om te vertrekken.

                                                                                                De bomen dromen rechtop in de sneeuw,

                                                                                                verwonderd en in hun verwondering verrast.

                                                                                                De vorst heeft ieder takje afgetast.

                                                                                                Het is windstil, er valt niets te vertellen.

                                                                                                De laatste vlokken vallen. In de lucht

                                                                                                zweeft al wat zonlicht, geel en droog.

                                                                                                En vogels, eerstgeborene van het oog

                                                                                                haasten zich om de schade te herstellen.

                                                                                                                Adriaan Morriën